In het boek Over oude wegen eindigt Mathijs Deen met het Joehoeweggetje. Dat is een asfaltweggetje bij Veenendaal met een paar mooie bultjes, waar je als je hard rijdt in je Eend even los komt van de weg – Joehoe! Ik zoek het weggetje op.

Hij legt uit waar het ligt: het is de Haarweg van Veenendaal naar Overberg langs het spoor. Als zijn vader vroeger van Boekelo naar Leersum reed, gingen ze via dit weggetje. Joehoe, riepen de kinderen achterin de auto als die los kwam van de weg.

Ik kan het me helemaal voorstellen, hoewel mijn moeder er stapvoets overheen gereden zou zijn. Maar die had dan ook geen Eend maar een Daf.

Ik fiets naar Veenendaal en vandaar naar Overberg. En ja hoor, daar liggen ze, drie keer Joehoe.

Het filmpje is van de middelste. Maar de auto in het filmpje heeft vast betere vering dan hun Eend.

Op AHN zijn ze goed te zien:

De dikke balk is de spoorweg van Veenendaal naar Maarn. Rechts de Slaperdijk. Het gaat om de weg ten noorden langs de spoorweg. Vanaf de Slaperdijk maak je eerst een bochtje, en dan een hoek en dan rijd je parallel aan de spoordijk. De eerste joehoe is doorbroken: daar ligt een duiker uit 1978. Zo te zien – zie foto – functioneert hij uitstekend als ecopassage.

De tweede en derde zijn voormalige spoorwegovergangen.

Ik vond het een fijn boek, zeker een aanrader. Ik heb het gelezen tijdens een week kamperen, en dat beviel goed. Het zijn namelijk losse verhalen, en het was fijn om een verhaal uit te lezen en dan weer wat anders te gaan doen.

Alle afbeeldingen