Vandaag beklim ik de Amerongseberg, een van de bergen van Nederland die ruim aan alle criteria (die ik zelf bedacht heb) voldoet. Klim met me mee.
De Amerongseberg is een echte Nederlandse berg met een top op 69 meter. De pas naar de dichtstbijzijnde hogere berg Hoog Soeren ligt op 7 meter, dus de prominentie 69 – 7 = 62 meter. Om een berg te zijn had ik de minimum prominentie op 20 meter gezet. Die pas ligt in het Binnenveld tussen de Grebbeberg en de Wageningseberg. Dus als de zeespiegel stijgt tot 7 meter +NAP (en wij naar Mars verhuizen zodat ons waterbeheersysteem en dijken verdwijnen), dan kunnen bewoners van de Amerongseberg nog met droge voeten naar hun familieleden op Hoog Soeren via een grote omweg langs de oeverwal van de Rijn bij Wageningen. De afstand tot Hoog Soeren is 36 km (die tot de Zijpenberg is ook 36 km maar toch net iets meer), score 62 * 36 = 2232. Aangezien je moet lopen via Wageningen, zou je voettocht veel langer zijn, maar bij dit criterium vliegen we als een vogel via de kortste route.
De Amerongseberg is de top van de Utrechtseheuvelrug. Op die heuvelrug hebben we meer heuvels de eretitel ‘berg’ gegeven, maar feitelijk is het een bergrug, met de Amerongseberg als top en de rest als bijheuvels, neventoppen. Zoals de Großglockner de top is van de Hohe Tauern. Deze bergrug wordt in het noorden afgesloten door een tweede bergrug die daar loodrecht op staat, met als top de Stompert.
Vandaag wil ik de Amerongseberg beklimmen. Ik fiets langs de Zuil van Athlone en zet mijn fiets bij het Berghuis.
Vandaar begin ik te lopen. Veel paden zijn beukenlanen en in de bossen staan de beuken netjes op rijen. Maar hier en daar zijn er prachtige weggetjes, zoals langs het bankje van Cor:
Ik ben dol op dit soort randen langs holle wegen, met boomwortels, haarmos, paddestoelen, korstmossen, beukenootjes, bladeren en wat niet al:
Kijk, een kabouterboom. Een klein avontuurlijk geel kaboutertje klimt omhoog.
Een beuk met een grote warrelknoest. Hout van een warrelknoest wordt verkocht als wortelhout – ook al eens afgevraagd hoe ze toch kasten kunnen maken van die dunnen wortels? Nou, ze gebruiken warrelknoestenhout.
Ik klim naar de top – op de foto is het hoogteverschil nauwelijks te zien, maar dit is echt wel wat hoor.
Ik ben vanaf het Berghuis, links onderin de volgende AHN-uitsnede, tot bovenop een flat van 7 verdiepingen aan het beklimmen, zonder lift…. Zo meer over dat wagenwiel rechts, want daar loop ik langs op de terugweg.
De top is op 69 meter + NAP. Het uitzicht is nihil, maar er staat wel een mooie informatiezuil:
Op de AHN-uitsnede die ik net toonde, zie ik bij de top ijzerkuilen en een leemkuil. Die ijzerkuilen zijn goed zichtbaar in het bos – wat een bobbelig bos, dacht ik nog, terwijl ik geen foto maakte en niet aan ijzerkuilen dacht. De leemkuil ken ik wel en ben ik vergeten te bezoeken.
Verderop kom ik bij een prachtig sterrenbos met in het midden een eenzame eik en mooie uitzichten.
De jonge beukjes langs de spaken van het wiel zijn wit geverfd. Dat deden we in de tropen tegen mieren, maar hier doen ze dat om te voorkomen dat de stam te heet wordt.
Vanuit de lucht zie je het wagenwiel nog het beste:
En tenslotte een prachtig droogdal – zie diezelfde AHN-uitsnede – waar doorheen ik vanaf het wagenwiel 7 verdiepingen afdaal terug naar het Berghuis.
Een fijne zondagwandeling.
