Lopen van Ede naar Wekerom

Zo nu en dan loop ik oude routes nogmaals, zo ook deze. Dus nieuwe ervaringen, nieuwe foto’s dus een nieuw stuk. Nee, nog steeds geen routebeschrijving. Ik doe maar wat. Maar: in plaats van in Lunteren kwam ik de tweede keer in Wekerom uit. Alwaar een bus me in een kwartier terug naar station Ede-Wageningen bracht. Waar ik wel bijna een uur op moest wachten, maar gelukkig was daar Het Wekeromse Witte Paard.

Tip: loop een route van 'klein' naar 'groot' station. Dus van bushalte naar station. Een uur wachten bij een bushalte (op het platteland vaak zelfs zonder bankje) is geen pretje. En als je van station naar station loopt, begin dan bij het kleine station. Want ook daar, een uur wachten op een trein op een leeg station zonder koffietent is een vervelend einde van een mooie wandeldag. 

Grafheuvels, bos en hei, een hessenweg en een wasbordweg, zand en duinen, spinnewebben, de mooiste beuk van Ede en tot slot patat in Wekerom. Ziedaar in het kort de dagmars van ongeveer 15 km van station Ede-Wageningen naar Wekerom.

Het aardige van station Ede-Wageningen is dat je direct vanuit het station het bos induikt. Ik houd niet van aanlooproutes door buitenwijken en over asfalt, zoals vaak bij het uiteenrafelen van langeafstandspaden in dagmarsen.

De tocht begint in het Sysselt, een mooi oud loofbos op de stuwwal van Ede. In het Sijsselt ligt een groot raatakkerveld en ook ijzerkuilen maar daar zie je in het bos eigenlijk niets van.

Dan de Ginkelse Heide waarop een paar grafheuvels en ook een groot raatakkerveld. Niet alleen hei, ook eindeloze bochtige smele en pijpestrootje. Geleidelijk daal ik af naar een lager deel van het heideveld. Dit is de uiterste noordwestelijke punt van de sandr van Schaarsbergen.

Over de Ginkelse Heide loopt de Hessenweg: een brede eindeloos lange rechte zandweg. Een Hessenweg is een handelsroute die speciaal is aangelegd voor de handelaars uit Hessen in Duitsland. Omdat hun karren een andere asbreedte hadden dan Nederlandse karren konden ze niet van dezelfde wegen gebruik maken.

Een graafmachine heeft een prachtig bodemprofiel blootgelegd, waarin een mooie horizont met grind uit de voorlaatste ijstijd, zie foto. Ik houd steentjes in mijn hand die hier minstens 120.000 jaar geleden zijn neergelegd. Dit grind is typisch voor sandr. De bodem is een podzol: herkenbaar aan het zwarte bandje onder een grijze laag.

Ik klim weer omhoog de Stuwwal van Reemst op die met bomen is volgeplant. Aan de andere kant houdt het bos op en loop ik naar het Wekeromse Zand. Ook hier ligt het vol raatakkers. Het Wekeromse Zand is een cadeautje, wat mooi. Op de kaart staat het draaihekje helaas fout aangegeven en ik loop een kilometer heen en terug langs een hek. Gevonden.

Alle foto’s: